.
" Ξέρω που γεννήθηκα. Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω από τα Ασπρόγεια . Κάπου στην Περικοπή , λίγο πιο πάνω από το Λέχοβο. Ξεκινάω καθαρό και γάργαρο. Ξεδιψώ άγρια ζώα και κοπάδια προβάτων και γιδιών. Ξεδιψώ χωράφια και δένδρα. Δημιουργώ στην κοίτη μου μικρο- λιμνούλες. Και οι μεσήλικες σήμερα θυμούνται που στα παιδικά τους χρόνια δροσίζονταν σ΄αυτές.
.
Ανήμερα των Φώτων δεχόμουν στα καθαρά νερά τον τίμιο σταυρό. Κι΄ακόμα- ακόμα, στα καθαρά νερά μου πλύθηκαν εκατοντάδες οικιακά σκεύη και ρούχα από τις νοικοκυρές του χωριού.
.
Στό διάβα του χρόνου φαίνεται πως κάποιοι ζήλεψαν την ομορφιά μου και βάλθηκαν να με κάνουν αποκρουστικό στα μάτια του κόσμου. Αλοίωσαν την όψη μου και την υγεία μου. Μου έριξαν δηλητήρια στην καρδιά μου. Μου έκοψαν τους κλώνους της ζωής.
.
Κι΄αναρωτιέμαι: δεν θα βρεθούν ευαίσθητοι άνθρωποι να με περιβάλλουν με αγάπη και με έργα, που θα μου ξαναδώσουν ζωή και νόημα;
.
Δεν θα συγκινηθεί κανείς από τα λερωμένα δάκρυά μου!!!!"
.
Αντιγραφή από μια τοπική εφημερίδα ενός ορεινού , τουριστικού χωριού της Δ. Μακεδονίας.
.
Συγγραφέας ο αγαπητός μου φίλος Γιώργος. Συνταξιούχος του Δημοσίου, άφησε την Θεσσαλονίκη , για να επιστρέψει στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Είδε το ποτάμι που βρήκε. Θυμήθηκε το ποτάμι που άφησε.
.
Τα"λερωμένα δάκρυα", δεν είναι του ποταμού. Είναι τα "γάργαρα" δάκρυα της ψυχής ενός ευαίσθητου ανθρώπου. Βλέπει την καταστροφή του περιβάλλοντος δίπλα του, ανήμπορος να κάνει κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου