οικονοκιη κριση η παρακμη

   
                             Η ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ  ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ 

   Σχετικά με τη συζήτηση περί ναζιζμού θεωρήσαμε σκόπιμο να αναρτήσουμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο < Ο ΦΟΒΟς ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ> , του παγκόσμια γνωστού ψυχαναλυτή και κοινωνιολόγου , Εριχ Φρόμ. που αναφέρονται στην ψυχολογία του ναζισμού.

 

       {............Κατά τη γνώμη μας , καμιά απο αυτές τις εξηγήσεις που τονίζουν τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες και αποκλείουν τους ψυχολογικούς - η αντίστροφα - είναι ορθή. Ο ναζισμός είναι ψυχολογικό πρόβλημα , αλλά οι ψυχολογικοί παράγοντες αυτοί καθαυτοί θα πρέπει να θεωρείται πως διαμορφώθηκαν από κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες..........}

 

       { Αντίθετα από την αρνητική η παθητική στάση της εργατικής τάξης και της φιλελεύθερης και καθολικής αστικής τάξης , η ναζιστική ιδεολογία έγινε με φλογερό ενθουσιασμό δεκτή από τα κατώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης που τα αποτελούσαν μικροεπαγγελματίες , βιοτέχνες και υπάλληλοι.

 

      Τα μέλη της της παλιάς γενιάς της τάξης αυτής αποτέλεσαν την πιό παθητική μαζική βάση. Οι γιοί τους και οι κόρες τους έγιναν πιό δραστήριοι μαχητές. Σ'αυτούς η ναζιστική ιδεολογία - το πνεύμα της τυφλής υποταγής σε έναν ηγέτη και το μίσος  κατά των φυλετικών και πολιτικών μειωνοτήτων , η δίψα για κατακτήσεις και κυριαρχία , ο εκθειασμός του γερμανικού λαού και της "βόρειας φυλής" - βρήκε τρομαχτική απήχηση στο συναισθηματικό τους κόσμο και ήταν ακριβώς η απήχηση αυτή που τους μετέτρεψε σε φλογερούς οπαδούς και μαχητές της ναζιστικής υπόθεσης. Η απάντηση στό ερώτημα γιατί η ναζιστική  ιδεολογία βρήκε τέτοια απήχηση στην κατώτερη μεσαία τάξη πρέπει να αναζητηθεί στον κοινωνικό χαρακτήρα της κατώτερης μεσαίας τάξης. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της τάξης αυτής διαφέρει σημαντικά από τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργατικής τάξης , των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης και της πρρό του πολέμου του 1914 αριστοκρατίας.Ορισμένα γνωρίσματα χαρακτήριζαν το τμήμα αυτό της μεσαίας τάξης σ'όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Η αγάπη της για τον ισχυρό , το μίσος της πρός τον αδύνατο , η μικρότητα ,  η εχθρότητα και η τσιγκουνιά της ως προς τα αισθήματα , αλλά και ως πρός το χρήμα και ουσιαστικά ο ασκητισμός της. Η προοπτική των μελών της μεσαίας  τάξης για την ζωή ήταν περιορισμένη , υποπτεύονταν και μισούσαν τον ξένο, ήταν περίεργοι και ζηλόφθονοι απένατι στις γνωριμίες τους , προβάλοντας τον φθόνο τους σαν ηθηική αγανάκτηση. Ολόκληρη η ζωή τους στηριζόταν στην αρχή της στέρησης - οικονομικής και ψυχολογικής.

 

       Στην περίοδο πρίν από την επανάσταση του 18 ..................Με δυό λόγια , η οικονομική του θέση ητάν ακόμη αρκετά σταθερή , ώστε να του δίνει ένα αίσθημα εγωϊσμού και μιας σχετικής σιγουριάς............Η κατάσταση αυτή μεταβλήθηκε σημαντικά κατά τη μεταπολεκιή περίοδο. Κατά πρώτο λόγο η οικονομική κατάπτωση της παλιάς μεσαίας τάξης ακολούθησε γοργότερο ρυθμό..........Εκτός όμως από τους οικονομικούς παράγοντες στην επιδείνωση της θέσης της συνέβαλαν και ψυχολογικά στοιχεία. ¨Ενα απο αυτά ηταν η στρατιωτική ήττα και η πτώση της μοναρχίας...................

 

      Εκτός από αυτούς τους παράγοντες κλονίστηκε επίσης και το τελευταίο οχυρό της σιγουριάς της μεσαίας τάξης.: η οικογένεια. Στή Γερμανία περισσότερο από τις άλλες χώρες , διαταράχθηκε η εξουσία του πατέρα. και η ηθική της παλαιάς μεσαίας τάξης. Η νεώτερη γενιά έκανε ότι ήθελε χωρίς να νοιάζεται αν στις πράξεις είχε την επιδοκιμασία των γονέων.........}

 

     Κατα τη γνώμη μας δύο είναι τα σημαντικώτερα σημεία που μπορεί κανείς να ξεχωρίσει από τις απόψεις του Φρόμ. Το πρώτο είναι ότι το κοινωνικό υπόβαθρο από όπου αντλεί δυμάμεις ο ναζισμός είναι η μοκροαστική τάξη. Και το δεύτερο ότι το χαρακτηριστικό στοιχείο της ψυχολογίας του ναζισμού είναι η ειδολολατρική υποταγή στον  ισχυρό και το μίσος προς τον αδύναμο.

 

 

     Η ΑΥΤΑΠΆΤΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΏΝ

 

    Όλοι οι μεταρρυθμιστές ,από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη Ν.Δ πιστεύουν πως οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν το "φάρμακο" για τη σημερινή κρίση.

 

    Όλοι κατά τη γνώμη μας αυταπατώνται. Και οι λόγοι είναι δύο αντικειμενικές συνθήκες. Ο ένας είναι οικονομικός. Ο άλλος κοινωνικός.

 

    Οι μεταρρυθμιστές όλου του πολιτικού "ουράνιου τόξου", είναι εγκλωβισμένοι στη μεταφυσική λογική της αειφορίας. Πιστεύουν πως το υπαρκτό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης μπορεί , με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις να μετατραπεί σε " αειφόρο" , "βιώσιμο", μόνιμο και αθάνατο.

     Δεν θέλουν ου τε και να το σκέφτονται πως υπάρχει και μια άλλη λογική. Η διαλεκτική λογική που λέει πως κανένα οικονομικό μοντέλο δεν είναι , μόνιμο και αειφόρο. Όλα ακολουθούν την πορεία του βιολογικού κύκλου ενός ζωντανού οργανισμού. Την ανοδική πορεία της , γέννησης , ανάπτυξης ωριμότητας , και την καθοδική πορεία των γηρατειών , της παρακμής και της αντικατάστασης.

 

    Αν δεχθούμε αυτήν την λογική τότε ο ρόλος της μεταρρύθμισης είναι πολύ διαφορετικός στην ανοδική πορεία ενός μοντέλου από ότι στην καθοδική. Στην πρώτη περίπτωση επιταχύνει η επιβραδύνει το ρυθμό της ανόδου . Στη δεύτερη επιβραδύνει η επιταχύνει την καθοδική πορεία , την κρίση και την παρακμή.

 

    Αν το σημερινό μοντέλο οικονομίας βρίσκεται στην καθοδική του πορεία ,τότε καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μας σώσει. Όταν ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης:

                                   πάρει φόρα

                                   φόρα κατηφόρα

                                   και θεός ο ίδιος

                                   δεν το σταματά.

 

      Ο δεύτερος λόγος της αυταπάτης είναι κοινωνικός. Το μεταρρυθμιστικό  κίνημα ( σοσιαλδημοκρατία) , στηρίχτηκε πολιτικά από τα μικροαστικά στρώματα της κοινωνίας. Τη λεγόμενη μεσαία τάξη. Η ανάπτυξη του σημερινού οικονομικού μοντέλου , και πολύ περισσότερο η κρίση και η παρακμή του οδηγούν , αναπόφευκτα σε μια δραματική συρρίκνωση αυτών των στρωμάτων. Κατά συνέπεια σε μιά όλο και μεγαλύτερη μείωση της κοινωνικής βάσης του μεταρρυθμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

 

     ¨Ετσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί όλες οι προσπάθειες για την ανασύνταξη μιας νέας κεντροαριστεράς οδηγούνται σε αποτυχία.

 

      Το κοινωνικό ακροατήριο των μεταρρυθμιστών δεν υπάρχει πιά . Έχει περιοριστεί και θα περιορίζεται συνέχεια.  

 

      Οι μεταρρυθμιστές σήμερα , " ομιλούν σε ώτα μη ακουόντων".

 

                       Η   e-ργατική τάξη

       Λίγες μέρες μετά την προηγούμενη ανάρτησή μας , με τίτλο η κατάρρευσή της Αριστεράς ,διαβάσαμε σε εφημερίδα: Τό ΚΚ Γαλλίας καταργεί το σφυροδρέπανο από την κομματική του σημαία.

 

       Για πολλούς ίσος ειναι ασήμαντο γεγονός. Κατά τη γνώμη μας όμως έχει τεράστια συμβολική σημασία.

 

        Το Παρίσι είναι η πόλη που , ουσιαστικά , για πρώτη φορά υψώθηκε το λάβαρο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η γνωστή από την ιστορία "Κομμούνα των Παρισίων" (1871) ,αποτέλεσε την πρώτη επαναστατική εξέγερση της εργατικής τάξης. Στη μελέτη αυτής της εξέγερσης στηρίχτηκε από τον Μαρξ η γνωστή θεωρία του κομμουνιστικού κινήματος.

 

        Η κατάργηση του σφυροδρέπανου από το ΚΚΓ , συμβολίζει την υποστολή της σημαίας του κινήματος αυτό στην πόλη όπου υψώθηκε για πρώτη φορά. Και αυτό σημαίνει πως κλίνει οριστικά ο κύκλος ενός κινήματος που άρχισε εδώ και 150 περίπου χρόνια.

 

            Ας μην βιαστούν όμως να πανηγυρίσουν οι αντίπαλοι του κομμουνιστικού κινήματος. Στην ιστορία ισχύει η φράση " ο Βασιλιάς πέθανε  - ζήτω ο Βασιλιάς".

      

         Με την ίδια λογική θα μπορούσε κανείς να πει σήμερα:

         Η εργατική τάξη πεθαίνει

         Ζήτω η e-ργατική τάξη.

 

 

         Η τεχνολογία της βιομηχανικής επανάστασης γέννησε δύο τάξεις. Την βιομηχανική επιχειρηματική τάξη , και την εργατική τάξη. Πάνω στις δύο αυτές τάξεις θεμελιώθηκε ολόκληρο το οικοδόμημα της βιομηχανικής κοινωνίας.

 

          Η τεχνολογία της ηλεκτρονικής επανάστασης γεννάει δύο νέες τάξεις. Τη νέα e-πιχειρηματική τάξη και τη νέα e-ργατική τάξη. Το  οικοδόμημα της νέας ηλεκτρονικής κοινωνίας δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί πάνω στις δύο αυτές νέες κοινωνικές τάξεις.

 

         Σήμερα αυτές οι τάξεις είναι "ορφανές", πολιτικά , ιδεολογικά και θεωρητικά. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων , από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά , εκφράζουν τις παλιές κοινωνικές τάξεις. Γι΄αυτό και οι πολιτικές τους οδηγούν σε αδιέξοδο.

 

        Όμως δεν κάνουν οι πολιτικές και οι ιδεολογίες τις κοινωνικές τάξεις. Στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο. Οι κοινωνικές τάξεις κάνουν τις ιδεολογίες και τις πολιτικές. Οι νέες ,δυναμικές κοινωνικές τάξεις , αργά η γρήγορα , θα διαμορφώσουν τη δική τους ιδεολογία και πολιτική.

 

      Θα συγκροτήσουν τα δικά τους πολιτικά κόμματα. Και θα είναι τα μόνα πολιτικά κόμματα που θα μπορέσουν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο της κρίσης.

        Γιατί είναι οι μόνες τάξεις που το ταξικό τους συμφέρον συμβαδίζει με το γενικό κοινωνικό συμφέρον. 

           

        

        

    Η  ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

    Εδώ και 150 χρόνια η αριστερά ζει με ένα όνειρο. Την κατάρρευση του καπιταλισμού , την ανάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη , και την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.

   Στις μέρες μας όμως ζούμε ένα παράξενο φαινόμενο. Σε μια κατάσταση κατάρρευσης του Ελληνικού καπιταλισμού ,καταρρέει και η αριστερά. Κομμουνιστική και σοσιαλδημοκρατική .(ΠΑΣΟΚ -ΚΚΕ).

    Ένα ερώτημα που δεν τέθηκε μέχρι σήμερα είναι το ,αν μαζί με τον καπιταλισμό θα καταρρεύσει και η υπαρκτή αριστερά. Η αριστερά της εργατικής τάξης.

     Η πείρα από την εξέλιξη των προηγούμενων κοινωνιών , μας δείχνει πως όταν καταρρέει μια κοινωνία , οδηγεί στην κατάρρευση και την κυρίαρχη τάξη αλλά και την υποτελή. Και τα αφεντικά αλλά και τούς δούλους. Το είδος των εκμεταλλευτών αλλά και των εκμεταλλευομένων.

    ¨Οταν κατέρρευσε η δουλοκτητική κοινωνία παρέσυρε μαζί της και την τάξη των δουλοκτητών αλλά και την τάξη των δούλων. Το κομμουνιστικό κίνημα των δούλων ,με ηγέτη τον Σπάρτακο ,να πάρουν την εξουσία από τους δουλοκτήτες ,οδηγήθηκε στην αποτυχία και πνίγηκε στο αίμα.

     Η νέα κοινωνία που γεννήθηκε προέκυψε από μια νέα κυρίαρχη τάξη τους φεουδάρχες , και μια νέα υποτελή τάξη τους δουλοπάροικους. Δουλοκτήτες και δούλοι μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

     Το ίδιο έχει συμβεί και με την κατάρρευση της φεουδαρχίας. Μαζί με τους φεουδάρχες κατέρρευσαν και οι δουλοπάροικοι. Η προσπάθεια των δουλοπάροικων , να πάρουν την εξουσία από τους φεουδάρχες , στο γνωστό πόλεμο των χωρικών της Γερμανίας απέτυχε. Ο αγώνας τους και πάλι πνίγηκε στο αίμα.

     Στην νέα κοινωνία , την καπιταλιστική δεν υπάρχουν ούτε φεουδάρχες ούτε δουλοπάροικοι. Η καινούργια κοινωνία οικοδομήθηκε , με μια νέα κυρίαρχη τάξη , την αστική και μια νέα υποτελή τάξη ,τους προλετάριους. Κάθε τάξη και το κόμμα της.

     Με την κατάρρευση του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά , και πάλι η νέα κοινωνία να γεννηθεί από μια νέα κυρίαρχη τάξη και μια νέα υποτελή. Αστοί και προλετάριοι δεν μπορεί παρά να ακολουθήσουν τη μοίρα των δουλοκτητών με τους δούλους και των φεουδαρχών με τους δουλοπάροικους. Και γι΄αυτούς υπάρχει μια θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας , μαζί με τα κόμματα που τους εκπροσωπούν.

      Στο "πειραματόζωο η Ελλάς" ζούμε τα πρώτα σημάδια μιας τέτοιας εξέλιξης. Παράλληλα με τη χρεωκοπία των αστών έχουμε και τη "χρεωκοπία" των εργατικών δικαιωμάτων. Η εργατική τάξη σε πορεία κατάρρευσης μαζί με την αριστερά που την εκπροσωπεί.

 Αστοί και προλετάριοι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν χρεωκοπήσει το νόμισμα θα χρεωκοπήσουν και οι δύο όψεις του. Γι'αυτό και αυτή η σχέση ΚΚΕ και ΝΔ. Στην πράξη , "το ένα χέρι νύβει τ'άλλο και τα δύο το πρόσωπο."(του συστήματος)
      

     Η νέα κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν μιας νέας κυρίαρχης και νέας υποτελούς τάξης. Οι καινούργιες αυτές τάξεις δεν θα είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα καμιάς ιδιοφυΐας. Θα προκύψουν μέσα από συγκεκριμένες ανάγκες της συγκεκριμένης εποχής. Τα έμβρυα αυτών των τάξεων κυοφορούνται στη μήτρα της σημερινής κοινωνίας. Αργά η γρήγορα θα εμφανιστούν στο προσκήνιο.

      Μένει να φανεί στην πράξη ποια θα είναι η μεταξύ τους σχέση . Αν θα είναι σχέση υποταγής και υποτέλειας η σχέση αλληλεγγύης και συνεργασίας.

   
   
   

•     

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Από τη δεκαετία του 90 η Ευρωπαϊκή γεωργία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σοβαρό και πρωτόγνωρο πρόβλημα. Το πρόβλημα της μείωσης της παραγωγικότητας της γεωργίας , εξ αιτίας της μειωμένης παραγωγικότητας του εδάφους.

.

Ενώ οι στρεμματικές αποδώσεις παραμένουν σταθερές η μειώνονται , οι τιμές και οι ποσότητες των χρησιμοποιούμενων γεωργικών εφοδίων αυξάνονται. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ,το διαρκώς αυξανόμενο κόστος των αγροτικών προϊόντων.

.

Σε μια οικονομία ελεύθερης αγοράς , αυτό σημαίνει και αύξηση των τιμών των αγροτικών προϊόντων. Αύξηση όμως των τιμών των τροφίμων οδηγεί αναγκαστικά σε αύξηση των μισθών των εργαζομένων. Και αύξηση των μισθού και του μεροκάματου σημαίνει μείωση του ποσοστού του κέρδους των επιχειρήσεων

.

Για να αποφύγουν τον κίνδυνο της αύξησης των τιμών οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατέφυγαν σε ένα τέχνασμα. Την αύξηση του κόστους παραγωγής των αγροτικών προϊόντων , αντί να την καλύπτουν με ανάλογη αύξηση της τιμής , την καλύπτουν με τις επιδοτήσεις. Σήμερα φθάσαμε στο σημείο ώστε το 40-50% του κόστους παραγωγής να καλύπτεται από την επιδότηση και το υπόλοιπο από την τιμή του προϊόντος.

.

Η πραγματική τιμή των αγροτικών προϊόντων αποτελείται από δύο μέρη. Το φανερό κομμάτι της αγοραίας τιμής και το κρυφό κομμάτι της επιδότησης. Με μία όμως σημαντική διαφορά. Το κρυφό κομμάτι της τιμής (επιδότηση), το πληρώνουν οι φορολογούμενοι Δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ενώ οι προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας πληρώνουν τα αγροτικά προϊόντα στην τιμή αγοράς , δηλαδή στην μισή περίπου τιμή τους. Γιατί το άλλο μισό το επιβαρύνονται οι εργαζόμενοι με τη φορολογία.

.

Στις καπιταλιστικές χώρες παρατηρείται , θα μπορούσε να πεί κανείς , ένα οικονομικό παράδοξο. Ενώ στα , τραπεζικά ,οικοδομικά η βιομηχανικά προϊόντα έχουμε το φαινόμενο της υπερτιμολόγησης. Στα αγροτικά , αντίστροφα , έχουμε το φαινόμενο της υποτιμολόγησης. Ενώ στα πρώτα παρατηρείται το φαινόμενο της "φούσκας", στα αγροτικά αντίστροφα έχουμε το φαινόμενο της "σταφίδας".

.

Όλοι φοβούνται τον κίνδυνο της κατάρρευσης από τις "φούσκες", κανείς όμως δεν ασχολείται με τον κίνδυνο κατάρρευσης από τη ¨σταφίδες"

.

Όμως το "παιχνίδι" αυτό έχει κάποια όρια. Δεν μπορεί να συνεχίζεται επ΄αόριστον. Η παραγωγικότητα συνεχίζει να μειώνεται. Το κόστος συνεχίζει να αυξάνεται . Αλλά οι επιδοτήσεις δεν μπορούν να αυξάνονται συνέχεια Αν αυτό συνέβαινε τότε οι επιδοτήσεις θα κάλυπταν το 80 -90 του κόστους και η τιμή μόνο το ΄10%. Έτσι η Ε.Ε ένωση είναι υποχρεωμένη να σταματήσει αυτό το "παιχνίδι" ,να καταργήσει τις επιδοτήσεις.

.

Κάτι τέτοιο όμως αυτόματα θα οδηγούσε σε διπλασιασμό , σχεδόν των τιμών των αγροτικών προϊόντων. Και αυτό θα μπορούσε ,κάτω από τις σημερινές συνθήκες , θα οδηγούσε σε κατάρρευση των οικονομιών.

.

Οι κυβερνήσεις της Δύσης βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα αγροτικό αδιέξοδο Βρίσκονται μπροστά σε μια κατάσταση του "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα".

.

Κατά τη γνώμη μας η αγροτική κρίση είναι πιο επικίνδυνη από την τραπεζική , την οικοδομική, η την ενεργειακή.

.

Ίσως φανεί υπερβολικό αλλά ,κατά τη γνώμη μου, η αγροτική κρίση είναι η μητέρα όλων των άλλων κρίσεων.

.

Υπάρχει λύση μπροστά σ΄αυτό το αδιέξοδο;Και βέβαια υπάρχει λύση. Κάθε πρόβλημα έχει την λύση του. Η λύση όμως δεν μπορεί να είναι παρά, ένα άλλο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης. Μοντέλο τέτοιο υπάρχει. Η γεωπονική επιστήμη έχει τα μέσα. Όμως το νέο μοντέλο έρχεται σε σύγκρουση με τεράστια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

.

Κανένα από τα πολιτικά κόμματα δεν προτείνει άλλο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης. Όλα παραμένουν προσκολλημένα σε "μερεμέτια" του υπάρχοντος συστήματος

.

Αποτέλεσμα το αγροτικό κίνημα να οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Και η Ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα ενός σοβαρού και πολύ επικίνδυνου διατροφικού προβλήματος.

.

Η ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια της διαφθοράς στην Ευρώπη και όχι μόνο. Το γιατί είναι φυσικό να μας απασχολεί όλους.

.

Μια απάντηση στο εαυτό μου έδωσα διαβάζοντας τα ρεπορτάζ των εφημερίδων. Στην Υεμένη και στο Αφγανιστάν, λένε , για να κυριαρχήσουν οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τη μέθοδο της δωροδοκίας των φυλάρχων. Δηλαδή την εξαγορά συνειδήσεων. Με άλλα λόγια τη διαφθορά.

.

Σκέφτηκα πως , από γεωφυσική άποψη η Ελλάδα είναι το Αφγανιστάν της Ευρώπης. Και η Υεμένη της Μεσογείου. Στους "Ταλιμπάν" της Ελλάδας δεν μπορεί εύκολα να κυριαρχήσει κανείς.

.

Αυτό έδειξε η επανάσταση του 21. Η αντίσταση κατά των Γερμανών. Αλλά το παραδέχθηκε δημόσια και ο Κίζιγκερ. "Οι Έλληνες είναι ατίθασος λαός". Οι ταραχοποιοί της Ανατολικής Μεσογείου. Ο μόνος τρόπος να τους "κατακτήσεις"είναι η εξαγορά των "φυλάρχων". Δηλαδή η διαφθορά.

.

Αυτό έγινε μεταπολεμικά με το Σχέδιο Μάρσαλ. Αυτό έγινε και με τα Ευρωπαϊκά κονδύλια.

.

Αυτό έγινε με την υπόθεση Ζήμενς , τις προμήθειες στα εξοπλιστικά προγράμματα , τις μίζες των φαρμακευτικών εταιριών στους γιατρούς.

.

Με το πέρασμα του χρόνου , βλέποντας τι γίνεται, μπαίνουν στο "παιχνίδι" και οι αξιωματικοί των φυλάρχων. Διεκδικούν μερίδιο από τη δωροδοκία. Και στο τέλος ,δικαιολογημένα, κάνουν το ίδιο και οι στρατιώτες.

.

Έτσι η διαφθορά μολύνει το σώμα ολόκληρης της κοινωνίας.

.

Όλα όμως έχουν κάποιο όριο. Με την αύξηση της διαφθοράς αυξάνεται και τό κόστος χρηματοδότησής της. Από την άλλη μεριά ,τα ταμεία των χρηματοδοτών , αδειάζουν λόγω οικονομικής κρίσης. Η δαπάνη πρέπει να μειωθεί. Και η αρχή δεν μπορεί να γίνει από τους φυλάρχους η τους αξιωματικούς. Θα γίνει από τους στρατιώτες.

.

Έτσι τη νύφη πρέπει να την πληρώσουν οι stagers και οι επιδοματούχοι υπάλληλοι. Οι αξιωματικοί , τα γκόλντεν μπόϋς , μένουν στο απυρόβλητο. Οι φύλαρχοι θησαυριζουν ασύστολα.

.

Όμως όποιος σπέρνει ανέμους αργά η γρήγορα θα θερίσει καταιγίδες..