Η ΑΥΤΑΠΆΤΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΏΝ

 

    Όλοι οι μεταρρυθμιστές ,από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη Ν.Δ πιστεύουν πως οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν το "φάρμακο" για τη σημερινή κρίση.

 

    Όλοι κατά τη γνώμη μας αυταπατώνται. Και οι λόγοι είναι δύο αντικειμενικές συνθήκες. Ο ένας είναι οικονομικός. Ο άλλος κοινωνικός.

 

    Οι μεταρρυθμιστές όλου του πολιτικού "ουράνιου τόξου", είναι εγκλωβισμένοι στη μεταφυσική λογική της αειφορίας. Πιστεύουν πως το υπαρκτό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης μπορεί , με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις να μετατραπεί σε " αειφόρο" , "βιώσιμο", μόνιμο και αθάνατο.

     Δεν θέλουν ου τε και να το σκέφτονται πως υπάρχει και μια άλλη λογική. Η διαλεκτική λογική που λέει πως κανένα οικονομικό μοντέλο δεν είναι , μόνιμο και αειφόρο. Όλα ακολουθούν την πορεία του βιολογικού κύκλου ενός ζωντανού οργανισμού. Την ανοδική πορεία της , γέννησης , ανάπτυξης ωριμότητας , και την καθοδική πορεία των γηρατειών , της παρακμής και της αντικατάστασης.

 

    Αν δεχθούμε αυτήν την λογική τότε ο ρόλος της μεταρρύθμισης είναι πολύ διαφορετικός στην ανοδική πορεία ενός μοντέλου από ότι στην καθοδική. Στην πρώτη περίπτωση επιταχύνει η επιβραδύνει το ρυθμό της ανόδου . Στη δεύτερη επιβραδύνει η επιταχύνει την καθοδική πορεία , την κρίση και την παρακμή.

 

    Αν το σημερινό μοντέλο οικονομίας βρίσκεται στην καθοδική του πορεία ,τότε καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μας σώσει. Όταν ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης:

                                   πάρει φόρα

                                   φόρα κατηφόρα

                                   και θεός ο ίδιος

                                   δεν το σταματά.

 

      Ο δεύτερος λόγος της αυταπάτης είναι κοινωνικός. Το μεταρρυθμιστικό  κίνημα ( σοσιαλδημοκρατία) , στηρίχτηκε πολιτικά από τα μικροαστικά στρώματα της κοινωνίας. Τη λεγόμενη μεσαία τάξη. Η ανάπτυξη του σημερινού οικονομικού μοντέλου , και πολύ περισσότερο η κρίση και η παρακμή του οδηγούν , αναπόφευκτα σε μια δραματική συρρίκνωση αυτών των στρωμάτων. Κατά συνέπεια σε μιά όλο και μεγαλύτερη μείωση της κοινωνικής βάσης του μεταρρυθμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

 

     ¨Ετσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί όλες οι προσπάθειες για την ανασύνταξη μιας νέας κεντροαριστεράς οδηγούνται σε αποτυχία.

 

      Το κοινωνικό ακροατήριο των μεταρρυθμιστών δεν υπάρχει πιά . Έχει περιοριστεί και θα περιορίζεται συνέχεια.  

 

      Οι μεταρρυθμιστές σήμερα , " ομιλούν σε ώτα μη ακουόντων".