ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Η ταινία του Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά" επανέφερε στο προσκήνιο,το ερώτημα ποιος κέρδισε από τον εμφύλιο.

.

Δεν έζησα τον εμφύλιο για να μπορώ να δώσω μια απάντηση. Τριών χρόνων τότε παιδί, δεν μπορεί να θυμάμαι τίποτε. Έζησα όμως τον "εμφύλιο δεύτερης γενιάς" και μπορώ να απαντήσω.

.

Με το Γιώργο ήμασταν φίλοι και συμμαθητές στο Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο. Αγροτόπαιδα από κοντινά χωριά. Μετά το πανεπιστήμιο συνάδελφοι στο "Δημόσιο".

.

Από την μεταπολίτευση βρεθήκαμε σε αντίπαλα κομματικά στρατόπεδα. Στις βουλευτικές και συνδικαλιστικές "μάχες", πυροβολούσαμε ο ένας τον άλλον. Ο πόλεμος μας απομάκρυνε. Η φιλία μαράζωσε. Οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων παραμερίστηκαν.

.

Σήμερα σαράντα χρόνια μετά τα πράγματα άλλαξαν. Απογοητευμένοι και οι δύο από την κατάσταση στο Δημόσιο, φύγαμε με πρόωρη σύνταξη. Ο εμφύλιος τελείωσε. Ξαναβρεθήκαμε με το Γιώργο. Τα ξαναείπαμε. Θυμηθήκαμε τα παλιά.΄Η παλιά φιλία ξαναζωντάνεψε.

.

Αν μας ρωτούσε κανείς σήμερα ,ποιος κέρδισε από τον δικό μας εμφύλιο , θα απαντούσαμε και οι δύο: Τα λαμόγια του δημοσίου , τα μεγάλα, ντόπια και ξένα, βιομηχανικά και τραπεζικά συγκροτήματα . Εμείς είμαστε , και οι δύο, θύματα αυτού του εμφυλίου.

.

Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε η εκπομπή της Παναγιωταρέα στην ΝΕΤ. Καλεσμένοι οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές της ταινίας του Βούλγαρη. Σε ερώτηση της Παναγιωταρέα : ποτέ πια εμφύλιος πόλεμος ; Ο νεαρός απάντησε αυθόρμητα , αν κατάλαβα καλά: Μα και τώρα έχουμε εμφύλιο. Σκέφθηκα πόσο δίκαιο έχει. Στις μέρες μας ζούμε τον εμφύλιο τρίτης γενιάς.

.

Και σήμερα είμαστε χωρισμένοι στο γαλάζιο και στο πρασινοκόκκινο στρατόπεδα. Στον "εθνικό στρατό" των Stagers , και στον "δημοκρατικό στρατό" των ανέργων. Τα γαλάζια παιδιά "πυροβολούν"ενάντια στα πράσινα και αντίστροφα. Ο νεαρός των ΜΑΤ ενάντια στον αδερφό του , στη διαδήλωση. Η νεαρή κοπέλα της διαδήλωσης ενάντια στο φίλο της των ΜΑΤ.

.

Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Τότε η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Ο εμφύλιος συνεχίζεται με τα εγγόνια των πρωταγωνιστών του εμφυλίου του 49.

.

Ποιος θα βγει και σήμερα κερδισμένος; Μα αυτοί που κέρδιζαν πάντα. Οι έμποροι όλων των εμφυλίων. Οι μαυραγορίτες χθες , τα "λαμόγια"σήμερα, μαζί με τα ίδια πάντα αφεντικά.Τα μεγάλα βιομηχανικά και τραπεζικά συγκροτήματα.

.

Αν το "δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού:

Τότε "το τρις εξαμαρτείν" ίσον "εγκληματείν"

ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ..ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ

Εδώ και είκοσι χρόνια όλοι μας μιλάμε για μια "αειφόρο ανάπτυξη", για μια "βιώσιμη ανάπτυξη". Σε πείσμα όλων η ζωή μας απάντησε με το "γερό χαστούκι", μιας πρωτοφανούς κρίσης.

Αειφόρος ανάπτυξη δεν σημαίνει παρά ,συνεχόμενη , μόνιμη , "αθάνατη " ανάπτυξη. Σημαίνει ανάπτυξή ,χωρίς ύφεση , χωρίς κρίση. Σημαίνει αιώνια ανάπτυξη.

Αειφόρος ανάπτυξη: Μια ουτοπική επιθυμία των προνομιούχων αυτής της κοινωνίας Μία παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Μια προσπάθεια να κάνουμε την επιθυμία μας πραγματικότητα , κόντρα στην ίδια την πραγματικότητα.

Και αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς ύφεση και κρίση; Και αντίστροφα είναι δυνατόν να υπάρχει ύφεση και κρίση χωρίς την ανάπτυξη; Η σημερινή κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της "χθεσινής" ανάπτυξης; Και η "χθεσινή" ανάπτυξη δεν ήταν αποτέλεσμα της προηγούμενης κρίσης;

Ανάπτυξη και κρίση είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της οικονομίας κάθε κοινωνίας. Δεν μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη. Όπως,στον μαγνήτη , δεν μπορεί να υπάρξει θετικός πόλος χωρίς τον αρνητικό. Η αντίθεση , ανάπτυξη - κρίση είναι η ατμομηχανή της κοινωνικής προόδου.

Όποιος επιδιώκει να πετύχει την αειφορία ενός αναπτυξιακού μοντέλου , το πληρώνει ακριβά με μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση.

Κανένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης δεν ήταν στο παρελθόν , ούτε μπορεί να είναι και στο μέλλον αειφορικό. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία του φεουδαρχικού αλλά και του κομμουνιστικού μοντέλου. Οι προνομιούχοι αυτών των συστημάτων πίστευαν στην αειφορία τους. Το πλήρωσαν ακριβά με μια κατάρρευση , και αμέτρητα θύματα της φτωχολογιάς.

Οι νόμοι της οικονομίας είναι αμέτρητοι. Αυτοί που γνωρίζουμε είναι ελάχιστη. Κάθε οικονομική κρίση είναι ένα κόκκινο λαμπάκι που μας προειδοποιεί πως κάποιον άγνωστο νόμο παραβιάζουμε Όταν τον ανακαλύψουμε και τον εφαρμόσουμε στην πράξη ,έρχεται η ανάπτυξη Μέχρι κάποια νέα παραβίαση κάποιου άγνωστου νόμου μας ξανανάψει το κόκκινο λαμπάκι της κρίσης. Η κοινωνία προχωράει στο δρόμο της εξέλιξης παρακολουθώντας το σηματοδότη του πράσινου(ανάπτυξη) και του κόκκινου (κρίση) σήματος.

Η θεωρία της αειφορικής ανάπτυξης δεν είναι παρά μια αντιδραστική ουτοπία των προνομιούχων αυτής της κοινωνίας.

Όσο περισσότερο επιμένουν και προσμένουν από αυτήν την θεωρία , τόσο η επόμενη κρίση θα είναι μεγαλύτερη. Όσο εξακολουθούμε να πιστεύουμε σ΄αυτό το δόγμα ,τόσο τα θύματα της επόμενης κρίσης θα είναι πολύ περισσότερα.

Κάθε μοντέλο ανάπτυξης είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει "αειφορία", δηλαδή αθανασία για τους ζωντανούς οργανισμούς , το ίδιο δεν μπορεί να υπάρξει και για τα μοντέλα ανάπτυξης.

GOLDEN BOYS --STAGE BOYS

Κοινωνία των άκρων.

Από τη μια μεριά τα χρυσά παιδιά.

Από την άλλη τα παιδιά δούλοι.

500.000 ευρώ το χρόνο οι πρώτοι.

5.000 ευρώ το χρόνο οι δεύτεροι.

Ένας μισθός golden....100 μισθοί stage.

Είναι δυνατόν η δουλειά του ενός

να αξίζει όσο η δουλειά των 100 ;

Με τους μισθούς 200 μόνο golden

πληρώνονται τα "χαρτζηλίκια" 20.000 stagiers.

Γιατί δεν ξεκινήσατε από του πρώτους ;

Μα ξεκινάτε από τους δεύτερους.

Αυτή είναι η ανακατανομή εισοδήματος;

Παίρνουμε από τους αδύναμους και

αφήνουμε άθιχτους τους δυνατούς;

Τα παιδιά των stage είναι γαλάζια.

Οι golden "κουμπάροι" είναι πράσινοι;

Η "τελευταία τρύπα του ζουρνά"

θα πληρώσει πάλι την κρίση;

Φαίνεται πως για μια ακόμη φορά

ισχύσει το " τί έχεις Γιάννη

τι είχα παντα".

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ο τίτλος δανεικός από το ιστολόγιο marianaοnice.blogspot.com.

Θυμήθηκα το χαρακτηρισμό της Παπαρήγα για τις προγραμματικές δηλώσεις. "Εμπόριο φόβου ,εμπόριο ελπίδας".

Δεν είμαι ΚΚΕ ου τε βέβαια και αντι-ΚΚΕ.
Όμως "το σωστό να λέγεται". Έχει δίκαιο η Αλέκα.

Μας πουλάνε το φόβο της οικονομικής κατάρρευσης.
Μας πουλάνε το φόβο της ανεργίας.
Μας πουλάνε το φόβο της τρομοκρατίας
Μας πουλάνε το φόβο της πανδημίας της γρίπης.
Μας πουλάνε το φόβο της δραματικής κλιματικής αλλαγής
Μας πουλάνε το φόβο της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Μας πουλάνε...Μας πουλάνε ...."Μας πουλάνε και μας αγοράζουνε".

Όταν παραλύσει η συνείδησή μας από το φόβο.
Όταν η νεολαία βγαίνει ασυγκράτητη στού δρόμους.
Όταν η ακρίβεια,η ανεργία , η φτώχεια ρίχνουνε λάδι στη φωτιά του φόβου.
Τότε αλλάζουνε το χρώμα της και μας ξαναπουλάνε ελπίδα.

Μας ξαναπουλάνε ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Μας ξαναπουλάνε ελπίδα για καλύτερο κράτος.
Μας ξαναπουλάνε Ελπίδα για καλύτερο εισόδημα.
Μας ξαπουλάνε ελπίδα για καλύτερη παιδεία,υγεία,πρόνοια.
Μας ξαναπουλάνε .. Μας ξαναπουλάνε..."Μας ξαναπουλάνε και μας ξανααγοράζουνε"

Και εμείς πληρώνουμε για αυτή την αγορά.
Πληρώνουμε με την ψήφο μας. Πληρώνουμε με την ανοχή μας.
Μέχρι να διαπιστώσουμε πως: "άνθρακες ο θησαυρός" της ελπίδας.
Και δώσ΄του πάλι από την αρχή ώσπου να ξαναβγούνε στο "παζάρι".

Δεν διαφωνώ με όσους, σ΄άυτές τις εκλογές,ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.
Κάτω από τις σημερινές συνθήκες δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Η μόνη πόρτα που έγραφε "ελπίδα" ,ήταν στο "διαμέρισμα" ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να εκπληρωθεί η ελπίδα μας.
Ο μόνος δρόμος είναι η διάψευση της ελπίδας.
Μέσα από την επαναλαμβανόμενη διάψευσή της μπορεί να εκπληρωθεί η ελπίδα.

ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ο Φ Η

Μετά από μια αναγκαστική εξάμηνη απουσία , επιστρέφω και πάλι με μεγάλη μου χαρά στον όμορφο κόσμο του ίντερνετ. Η επιστροφή μου αυτή συνοδεύεται από κάποιες αλλαγές στο προφίλ μου για τις οποίες αισθάνομαι την υποχρέωση να δώσω κάποιες εξηγήσεις.

Η πρώτη αλλαγή αφορά στο γεγονός ότι είμαι πλέον παππούς και αυτό θα ήθελα να το γνωρίζουν οι αναγνώστες.

Η δεύτερη αλλαγή αφορά στη γνωστοποίηση της ηλικίας μου. Γιατί μπορεί να είμαι παππούς αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαι και γέρος. Αν η κόρη μου αποφάσισε να με κάνει με το ζόρι παππού , αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να με κάνει με το ζόρι και γέρο. Όμως χαλάλι της άξιζε το κόπο. Πιστεύω όμως παράλληλα πως , η ηλικία μαζί με το φύλο , είναι δυο στοιχεία απαραίτητα για το προφίλ κάθε ιστολόγου. Ο κάθε αναγνώστης πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον αυτά τα δύο στοιχεία ενός προφίλ για να γνωρίζει , περίπου σε ποιόν απευθύνεται. Ανήκω στο 3% - 5% των εξηντάρηδων που χρησιμοποιούν την μπλοκόσφαιρα. Δεν ξέρω αν το στοιχείο αυτό είναι θετικό η αρνητικό για κάποιο ιστολόγιο. Η πράξη θα το δείξει.

Η τρίτη αλλαγή αφορά τον τόπο κατοικίας. Μετά από δεκαετή , σχεδόν , παραμονή μου στην Αθήνα , σαν επαρχιώτης πρόσφυγας , πραγματοποίησα μια "επιστροφή στις ρίζες". Για λόγους ανωτέρας βίας ( όχι προσωπικούς) επέστρεψα στο σπίτι όπου για 25 σχεδόν χρόνια έζησε όλη η οικογένεια και που τώρα μένω μόνος. Έφυγα από τα καυσαέρια της Αθήνας για να ζήσω σε μια εξοχική κατοικία 200 τ.μ. , μέσα σε ένα περιβόλι 7 στρεμμάτων. Έφυγα από την κόλαση της Αθήνας για να ζήσω στον παράδεισο της εξοχής . Αλλά ............εννοείται μόνος.

Η εξάμηνη απουσία μου οφείλεται στο γεγονός πως δεν υπήρχε τηλεφωνική σύνδεση. Είναι η πρώτη μέρα που , επί τέλους , έγινε δυνατή η σύνδεση με το ίντερνετ και μπορώ να κάνω αυτήν την ανάρτηση.

Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου , αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Από εδώ και πέρα , εξαιτίας και της μοναξιάς της επαρχίας , θα αποτελεί τη σημαντικότερη δημιουργική μου απασχόληση. Το μοναδικό μεταφορικό μέσο για μια συνεχή περιπλάνηση στις γειτονιές του ίντερνετ. Ο Αντί-λογος του παππού ,πάντα κάτι θα έχει να πει στη γειτονιά των νέων , των .. μέσης ηλικίας αλλά και στη "φτωχογειτονιά " των παππούδων

Από τις 4 του Οκτώβρη και μετά στη χώρα γίνονται σημαντικές αλλαγές Πολιτικές , οικονομικές αλλά και κοινωνικές. Το έμπειρο μάτι του παππού κάτι θα έχει να πει για αυτή τη νέο-μεταπολίτευση.



Καλό χειμώνα .